Vincent de Paul

Vincent de Paul

Frankrijk, 17^e eeuw

Staatkundig is Franrijk volop in ontwikkeling met vele oorlogen en conflicten van dien. Een zich emanciperende burgerij strijdt voor een nieuwe sociale ordening. Kerken en kloosters zijn veelal naar binnen gericht. Rijkdom zit bij adel en hogere geestelijkheid; de lagere geestelijkheid is relatief arm en slecht opgeleid. Vooral op het platteland is veel armoede, ziekte en ongeletterdheid. Mede door hoge kindersterfte, ondervoeding, epidemieën, waaronder de gevreesde pest, is de levensverwachting in de eerste helft van de 17^e eeuw slechts 25 jaar. Voorzieningen zijn er nauwelijks.

De 17^e eeuw is ook een tijd van ontwikkeling en vernieuwing. Het is de tijd van Descartes, van de rekenmachine van Pascal, de toneelstukken van Molière, de oprichting van de Académie Française. De Reformatie met in haar spoor het Concilie van Trente brengt de katholieke kerk in beweging. Nieuwe spirituele stromingen komen op zoals die van Teresa van Avila en François de Sales. Progressieve theologen aan de Sorbonne laten zich horen en ook vanuit kerkelijke kringen komen langzaam maar zeker nieuwe geluiden. In de ‘Parijse Kring’, de salon voor de spirituele vernieuwingsbeweging van madame Acarie (1566-1618) worden wekelijks ideeën, visies en scenario’s besproken. François de Sales ontmoet madame Acarie in 1602 tijdens een bezoek aan Parijs. Vanaf 1610 is Vincent de Paul regelmatig bezoeker van deze salon.

Biografie

Vincent de Paul (1581 – 1660) groeit op in het zuidwesten van Frankrijk in een eenvoudig boerengezin.

Als hij 14 jaar is, stuurt zijn vader hem naar school in het naburige Dax. Scholing en priesterschap verschaffen in die tijd immers mogelijkheden voor het verwerven van een goed inkomen.

Na jaren van dwalen vindt Vincent zijn bestemming in de solidariteit met arme en kwetsbare mensen. Uit ervaring weet hij hoe desastreus armoede kan zijn. Hij weet dat brood, onderdak en aandacht onmisbare voorwaarden zijn voor kwaliteit van leven en ontwikkeling.

Drie idealen staan hem voor ogen: het verspreiden van de ‘blijde boodschap’, het opheffen van allerlei vormen van armoede en het bijdragen aan de ontwikkeling van mensen en gemeenschappen.

Samen met zielsverwanten, met name Louise de Marillac, werkt hij aan de realisering van deze idealen in Saint Lazare, een 32 hectare grote priorij met gebouwen en landerijen, destijds gelegen tegen de stadsmuren van Parijs.

Met voedselprogramma’s, sociale opvang en ziekenzorg hoopt hij bij te dragen aan het materieel en sociaal welzijn van mensen. Daarbij heeft hij aandacht voor de kwaliteit van de zorgrelatie; dat moet een relatie zijn die het zelfrespect en de waardigheid van ieder bevordert.

Met colleges, bezinningsdagen en meditaties hoopt hij bij te dragen aan het geestelijk welzijn van mensen en aan de pastorale professionaliteit van de geestelijkheid.

Tot op de dag van vandaag is Vincent een sociaal icoon van de katholieke kerk.